WAŻKI zaChwycone : Szablak wędrowny Sympetrum fonscolombii

Przedstawiam opis samicy szablaka wędrownego oraz kilka zdjęć wykonanych w Egipcie. Zdjęcia samicy spotkanej w Polsce (30 sierpnia 2013) pokazałam TUTAJ. U tego gatunku występuje wyraźny dymorfizm płciowy - samce są czerwone, a samice żółte.
W przypadku zaobserwowania szablaka wędrownego na terenie Polski można ten fakt zgłosić mailowo na adres Dr Alicji Miszty (a.miszta@cdpgs.katowice.pl) z Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska w Katowicach, która jest koordynatorem działań związanych z monitorowaniem gatunków ciepłolubnych na terenie Polski.

Właśnie doczytałam w angielskiej Wikipedii, że istnieją genetyczne i behawioralne dowody na to, że Sympetrum fonscolombii nie jest wcale tak blisko spokrewniony z innymi przedstawicielami rodzaju Sympetrum i w przyszłości może zostać zostać usunięty z tego rodzaju.
No właśnie! Przy opisie samca (tutaj) zwróciłam uwagę na wyjątkowe, jak na szablaki, tempo rozwoju larw (60 do 90 dni). Skłonność do dalekich wędrówek także jest wyjątkowa w porównaniu do innych szablaków. Poza tymi dwoma szczegółami, trudno jednak, gołym okiem, znaleźć cechy odróżniające szablaka wędrownego od pozostałych.
Chociaż... proszę zwrócić uwagę na przednie skrzydła.
Nie posiadam wielkiej wiedzy na temat ważek, ale interesuję się nimi od kilkunastu miesięcy - zbieram informacje, fotografuję oraz ślęczę nad zdjęciami wypatrując różnych szczegółów umożliwiających rozpoznanie konkretnego gatunku. Siłą rzeczy, obraz szablaka jako tako, ale zdążył mi się utrwalić. Patrząc na poniższe zdjęcie, widzę, że rzeczywiście coś "nie gra". Przednie skrzydła szablaków wędrownych są wyraźnie dłuższe od tylnych, a przy tym można je określić jako wąskie.
Mimo, że rodzaj szablaków należy do ważek różnoskrzydłych, to jednak skrzydła obu par są (mniej więcej!) podobnej wielkości i kształtu. Tutaj jednak skrzydła przednie są wyraźnie dłuższe i, zwłaszcza od nasady - bardzo wąskie.
Ha! A to ciekawe! Przy okazji spróbuję zrobić zestawienie skrzydeł różnych gatunków szablaków. Szkoda, że w swoich zasobach nie mam wszystkich przedstawicieli. Być może posłużę się zdjęciami dostępnymi w internecie.

Szablak wędrowny (Sympetrum fonscolombii) - samica widziana z góry

Pozostając przy obowiązującej systematyce, dla przypomnienia podaję najistotniejsze informacje o gatunku:

Szablak wędrowny, szablak wiosenny (Sympetrum fonscolombii) - w Polsce pojawia się lokalnie na obszarze całego kraju. Jest gatunkiem rzadkim, występującym nieregularnie. Nie tworzy trwałych populacji, gdyż larwy nie przetrzymują naszych zim. Wiosną, najczęściej pod koniec maja, z południa Europy przylatują m.in. do Polski dorosłe osobniki; łączą się w pary i składają jaja. Jeśli ciepła pora utrzymuje się wystarczająco długo, pod koniec lata może pojawić się drugie (krajowe) pokolenie.

Długość ciała - od (33)37 do 40(43) mm długości (u obu płci podobna wielkość).
Średnia rozpiętość skrzydeł - 60 mm. Tylne skrzydła - 27-31 mm długości.
Okres występowania imagines - od maja do października (II pokolenie); osobniki dojrzałe - najczęściej od końca czerwca do połowy sierpnia.

Szablak wędrowny (Sympetrum fonscolombii) - samica

Wygląd samicy szablaka wędrownego:

nogi czarne z wąskimi żółtymi lub żółtawo-brązowymi lampasami
ubarwienie ciała - piaskowe, oliwkowe, żółtawe lub żółte
odwłok - żółty, piaskowy z czarnymi plamkami na grzbietowej stronie S1-S3. Czarne plamki na wierzchu segmentów 8, 9 (i 10) są szerokie, okrągło zakończone (charakterystyczne dla tego gatunku). W widoku bocznym występują dwa rzędy czarnych trójkącików tworzących mniej lub bardziej wyraźne linie zbiegające się ku końcowi odwłoka. Koniec każdego segmentu obwiedziony jest pomarańczową linią. Przetchlinki żółtawe, mało widoczne. Odwłok (24-26 mm długości) bez przewężenia, od spodu srebrno biało oprószony. Pokładełko głęboko wcięte, dwupłatkowe, przylegające do spodu odwłoka.
tułów - widziany z boku piaskowy, oliwkowy, żółty, żółtawy z widocznymi czarnymi szwami. Przedtułów jasnobrązowy, beżowy. Nasady skrzydeł jasne, beżowe
przydatki analne jasnożółte w kolorze odwłoka, krótkie i szeroko rozstawione.
skrzydła - w spoczynku rozłożone mniej więcej poziomo, odmienne pod względem kształtu i użyłkowania. Zabarwione przy nasadach na złoty, ciemnożółty (szafranowy) kolor, zwłaszcza na tylnej parze. Zewnętrzna żyłka żebrowa (kostalna) oraz część żyłek wewnętrznych przy nasadach - żółte, ale tylko w przedniej części skrzydeł i to głównie od nasady do węzełka; niewiele żyłek czarnych. Błony skrzydeł mogą wydawać się nieco żółtawe.
pterostigmy - szerokie, żółte, żółtawe, oliwkowe obramowane od góry i dołu grubymi czarnymi żyłkami. Pterostigma jest ponad dwa razy (lecz nie więcej niż pięć razy) szersza od wysokości
czoło - bardzo jasne: żółtawe z przodu, białawe po bokach. Wargi jasnożółte
oczy z wierzchu pastelowobrązowe, czerwono-beżowe lub różowawe, a w dolnej części niebieskie (cecha charakterystyczna dla gatunku). Oczy ściśle przylegają do siebie na krótkim odcinku. Między okiem a czołem znajduje się wyraźny, czarny szew, zwężający się ku dołowi
młodociana samica ma białe pterostigmy, może być nieco jaśniej ubarwiona, górna część oka różowawa, ale niebieska barwa dolnej części oczu występuje zawsze
starsze samice ciemnieją, całe ciało staje się dość jednolicie jasnobrązowe, a pomarańczowe obwódki na końcach segmentów odwłoka lekko czerwienieją. Może również wystąpić zaczerwienienie odwłoka, zwłaszcza w środkowej części. Pterostigmy rudawe